Zo boven, zo beneden!

Deze week werd ik me weer eens extra bewust van patronen op allerlei niveaus. Mijn thema van de week is daarom: Zo boven, zo beneden! Los daarvan kwamen allerlei noemenswaardige zaken langs, zoals de stedenbouwkundige uitgangspunten voor Korsnass, de ondertekening van contracten voor de Hoogstraat, de stand van zaken rondom de dijkversterking, en een update over parkeervakken zoals touringcarparkeren in Edam en Volendam.

Mijn thema van de week komt daar niet vandaan. Dat hangt samen met de Europese verkiezingen en de nieuwe agenda van de Metropoolregio Amsterdam. Aan de ene kant geldt ‘eendracht maakt macht’ aan de andere kant betekent eendracht, dat je vaak ook genoegen moet nemen met een compromis; dat je een klein onderdeel bent van een groot geheel, in plaats van een groot onderdeel van een klein geheel.

Wil je heel belangrijk zijn in je eigen dorp? Of wilt je een onmisbaar puzzelstukje zijn in Amsterdam en omstreken? Wil je heel veel te zeggen hebben in Nederland? Of wil je een wezenlijke schakel zijn in Europa? Welke beloning staat daar dan tegenover? En welke prijs betaal je er voor? Mijn uitgangspunt is dat het geen keuze is, maar een balans.

Wat mij betreft is het niet of/of. Maar en/en. De vraag is voor mij vooral waar de MRA of de EU over moet gaan en waar niet over. De MRA maakt zichzelf vanzelf groter. Ze wil ook een sociale pijler, komt met steeds meer acties en dat kost steeds meer geld, over steeds meer thema’s. Zaken die vaak al geregeld zijn bij de gemeente of provincie en heel goed of zelfs beter lokaal kunnen gebeuren. De MRA heb je daar niet voor nodig. Die MRA heeft echter wel meerwaarde als het gaat om de internationale concurrentiepositie van de regio Amsterdam, waar ook onze werkgelegenheid mee samenhangt. Ze is belangrijk als het gaat om openbaar vervoer en fileaanpak. Want Edam-Volendam heeft veel belang bij doorstromende snelwegen, maar komt niet aan de juiste tafels bij de Rijksoverheid. Daar hebben we de MRA voor nodig. Maar de kracht ligt in de beperking! Less is more.

Zo ook bij Europa. De EU, wat je er verder ook van vindt, is de beste remedie geweest voor vrede. Nog niet eerder heeft Europa zo lang vrede gekend. En dat is niet vanzelfsprekend. Ik snap dus heel goed dat je de EU nodig hebt om met China, Rusland en de VS op een bepaald niveau aan tafel te zitten. Heel Nederland is kleiner dan een beetje stad in China, wat denken we nou? Het probleem is alleen dat de EU hopeloos verdeeld is. Persoonlijk zou ik grensbewaking, defensie en nog een beperkt aantal economisch-beleidsmatige zaken bij de EU neer willen leggen. Maar ga je nou niet bemoeien met minimumlonen, luchtkwaliteit en beschermde diersoorten. Dat kunnen landen uitstekend zelf regelen.

“Lokaal wat kan, regionaal wat moet” is wat regelmatig wordt geroepen als we samenwerken als gemeenten. Het gaat net zo goed op in Amsterdam en omstreken, als in Europa. En de analogie gaat ook fysiek op. Elk lichaamsdeel of orgaan heeft een specifieke en belangrijke functie. Maar alleen samen functioneert het lichaam goed. Je kunt nauwelijks onderdelen missen, zonder dat het geheel wordt beperkt. Zoals ik al zei, zo boven, zo beneden. Het patroon is hetzelfde. De oplossing ook. Respecteer en waardeer elk onderdeel, maar vergeet niet dat het grotere geheel zeer belangrijk is. Ik heb daarom net gestemd! Het kan nog tot 21.00 uur!


Wim Runderkamp
Wethouder