Los van mijn thema van de week, ging er heel veel tijd zitten in de afronding van beheerplannen, samen met wethouder Schutt. Dit zijn plannen over het onderhoud van wegen, havens en bruggen in dit geval. Het is een zeer complexe opgave en financieel geen fijne boodschap. Verder had ik overleg, samen met wethouder Tuijp, over het rapport over het al dan niet oprichten van een ‘Sportbedrijf’. Dat wil zeggen een Stichting om alle sportaccommodaties in onder te brengen. Een beetje surreëel, als ik gefrustreerd moet constateren dat we niet eens een sporthal harsvrij kunnen houden en de gemeente opdraait voor de schoonmaakkosten. Maar ik had ook leukere zaken te doen, zoals de verkoop, samen met wethouder Koning, van de oude Blokwhere. De Vooruitgang gaat daar woningen bouwen die hard nodig zijn. En natuurlijk leuke dingen zoals de spelletjes!
Zonder gekheid, bij de Serious Gaming over de ruimtelijke consequenties van onze aanstormende elektriciteitsvraag, wordt de bewustwording op de gezichten van de deelnemers duidelijk. Om in onze eigen regionale opgave te voorzien, heb je vele hónderden windmolens (a 180m hoogte) nodig. Of zonnepanelen in een volstrekt onhaalbare omvang, water meegerekend. Tel daarbij op dat dit nu allemaal níet mogelijk is door bestaande beperkingen. Relatief ‘zachte’ beperkingen zoals weidevogel- en natuurgebied en het aanmerken van windmolens en zonneweides als ‘verboden verstedelijking’ door de provincie.
Maar ook hardere grenzen als hoogtebeperkingen vanwege Schiphol, werelderfgoederen, molenbiotopen, veiligheidseisen bij hoogspanningstracés en hoofdinfra en wat al niet meer. Het wordt mij al snel pijnlijk duidelijk dat de opgave volstrekt onmogelijk is. Als we tenminste vasthouden aan geldende, democratisch tot stand gekomen en zorgvuldig gekozen beperkingsregimes. We zullen echt héél ver moeten gaan met heroverwegen, willen we iets van een deuk in een pakje boter kunnen gaan slaan. Als we ons steentje gaan bijdragen, dan gaat dit volgens mij de grootste impact hebben op het landschap sinds de inpolderingen van de Beemster, Purmer, Wormer etc. Iedereen gaat het zien, overal.
En dan hebben we het nog niet over de (realistische) haalbaarheid, betaalbaarheid en draagvlak. Mijn conclusie is in ieder geval dat we in Waterland met onze voeten op de grónd moeten blijven. Dat we met gezond boerenverstand eerst even tot hónderd moeten tellen, voor we ons groene en gekoesterde landschap met prachtige dorpen en steden volledig omvormen in een onherkenbaar energieproductielandschap van windparken en zonneweides.
De Serious Game over het openbaar vervoer was wat dat betreft veel optimistischer. Uitgangspunt in dit serieuze spel was een basisniveau dat kwalitatief een stuk lager is dan het bestaande busvervoer en een beperkt (speel)budget. Allerlei leuke dingen konden worden toegevoegd, zoals met een taxi naar huis als je de laatste bus mist. Maar al discussiërende kwam ik er op uit dat ‘terug naar de huidige kwaliteit’ mijn eerste streven was.
En toen bleek ik zo ongeveer door mijn budget heen... Niet of nauwelijks ruimte voor kersen op de taart. Maar goed, als dan goed openbaar vervoer, hoge frequenties, eindstations in Amsterdam CS en Noord en nachtbussen blijven, verbindingen met voorzieningen zoals ziekenhuizen verbeteren, er duidelijk herkenbare buslijn komt voor toeristen om een alternatief te bieden voor de (overlast van) touringcars en elektrische bussen rijden in plaats van branden, dan ben ik positief gestemd. Bijna jammer dat dit spel geen winnaar krijgt! En belangrijker, de komende maanden zullen ook gemeenteraden en inwoners hun inbreng kunnen gaan geven voor het programma van eisen van het toekomstige busvervoer.
Wim Runderkamp
Wethouder